درباره زندگی

به گذشته که فکر میکردم متوجه یه نکته شدم. من سال ها و به شدت مریض بودم. اون قدر مریض که نمیشه تصور کرد. هر روز درد و رنج بی امان، هر روز و لحظه های کشدار بی پایان، به طوری که واقعا از زندگی خسته شده بودم.اما با وجود تهاجم بی امان درد، با وجود شکنجه ی دائمی حتی برای یک لحظه به مرگ فکر نکردم و از این لحاظ روحیمو از دست ندادم.

اگر ترس از مرگ یا باور این قضیه که ممکنه بیماری منو از پا در بیاره توی وجودم بود مسلما پایان ماجرا جور دیگه ای میشد.اما من خیلی معصومانه ،خیلی دلی،بدون هیچ فاز روشنفکرانه ای،اصلا بدون اینکه خودم متوجه بشم،برای لحظه ای  نابودی و مرگ رو باور نکردم.هرگز ترسی ازش به دل راه ندادم.

این برام خیلی الهام بخشه، حقیقت واقعا  بی  ادعاست. درونی و عمیقه و من به این نتیجه رسیدم که واقعا به زندگی باور دارم. وقتی میگم زندگی منظورم تمام زندگیه یعنی جاودانگی.

اما یه چیز دیگه هم هست.

همه دم از معنای زندگی میزنند. معنایی که در شرایط سخت چراغ راه ما میشه . معنای زندگی برای من چیه؟

خوب که فکر میکنم یاد یه تاریخ خاص می افتم.27 دی ماه سال 97؛ اوج درد.اون روز به خاطر یه تصمیم خاص برای من ماندگار شده. اون روز به خودم گفتم از بلایی که به سر زندگیم اومده متنفرم.از حال وحشتناکی که دارم بیزارم،اما اجازه نمیدم این جوری ادامه پیدا کنه، هر کاری باشه انجام میدم تا به خودم کمک کنم تا زندگیمو نجات بدم. همین کار رو هم کردم و در نهایت شادی و سلامتی بار دیگه به زندگیم برگشت،هر چند نه خیلی زود.

توی این تجربه معنای عجیب غریبی منو یاری نکرد.صرفا این موضوع که من اصلا نمی خوام زندگیم اینجوری ادامه پیدا کنه باعث نجات من شد.خود زندگی برای من معنی و مفهوم فوق‌العاده ای داره. خیلی عزیز و ارزشمنده. درسته که تا حالا اصلا قدرش رو ندونستم اما حالا میفهمم که زندگی از نظر من بخش مهمی از خود عشقه یه عشق جاویدان و ازلی و ابدی.

خود زندگی بستر عاشقی کردن و تجربه عالی انسان بودنه. 

 دارم چیزای جالبی درباره خودم و عشقم کشف میکنم. نمیخوام زندگیم حتی یه لحظه دیگه بدون اون آرزوی بزرگم بگذره.مطمئنم که این دفعه هم موفق میشم .چون به زندگی باور دارم.یه حسی بهم میگه قراره اتفاق های جالبی بیوفته. حقیقت داره من هنوزم عاشقم...

* منظورم از عشق چیزی ماورای زندگی فانیه  . این عشق رو برای شما و بی اندازه زیاد ، آرزو میکنم.