اشتباه تکراری

توی بلاگ یکی از دوستان نظری گذاشتم مبنی بر اینکه ما مردمی هستیم که از تاریخ خودمون درسی نیاموخته ایم.تکرار مکررات میکنیم و اشتباهات جبران ناپذیری رو مرتکب میشیم. 

این توی زندگی روزمره تک تک ما قابل رویته. اشتباهات دیگران و حتی اشتباهات گذشته خودمون رو با کمترین خلاقیت ممکن تکرار میکنیم. لا اقل کمی خلاقیت به خرج بدیم در انجام اشتباه، باز هم جای تقدیر داره.اما امان از مایی که نه درس میگیریم، و نه حتی متوجه وجود درس میشیم. البته قصد بی احترامی به کسی رو ندارم،ولی اگر قرار بر اصلاح کردن باشه، اولین قدم پذیرش حقیقت هست.

اما درد بدتری هم وجود داره ، درس نگرفتن یک موهبت محسوب میشه، یک امر ارزشی و والا محسوب میشه در برابر تاریکی بزرگی به اسم "درس اشتباه " آموختن.

کسی  که نیاموخت امیدی هست که روزی بیاموزه، اما اونی که اشتباه متوجه شد، غلط رو برگزید، کجی رو باور کرد، قابل نجات نخواهد بود.مگر اینکه روزی قادر به مواجهه با حقیقت باشه، و البته از اون مهم تر ، قادر به پذیرش اون باشه.هر دو این ها"مواجهه و پذیرش حقیقت " کمیاب  و نادره. چون کمتر کسی حاضر به پذیرش اشتباه خودش میشه.ما آدم ها حاضریم سال ها به اشتباه زندگی کنیم، اما نپذیریم که اشتباه کردیم.

شخصا انتخاب های اشتباه  زیادی داشته و دارم.من این شانس رو داشتم تا با حقیقت مواجه بشم و حالا در مرحله پذیرش  و بعد از اون اقدام برای اصلاح خودم هستم .امروز برای زندگی کردن دیر نیست، امروز برای جستجو کردن و یافتن دیر نیست.بیایید شروع کنیم شاید فردا واقعا دیر شده باشه...