فاصله ها...

فاصله زیادی هست بین گفتن و عمل کردن ، بین خواستن سرسری و واقعا خواستن.فاصله زیاده اما چرا ما آدما همیشه نمیتونیم این دو تا رو از هم تشخیص بدیم؟؟

من همیشه توی تئوری خوبم ولی پای عمل میرسه ،لنگ میزنم. یه جور اضطراب خاص موقع انجام کارهای تازه پیدا میکنم.همین باعث میشه از تجربه های جدید فراری باشم.اسمش رو گذاشتم اضطراب ناشناخته ها.

شاید بگید اراده ام ضعیفه، اما برخلاف تصور، من اراده خیلی خیلی  قوی ای  دارم که متاسفانه پشت یک دنیا افکار منفی پنهان شده.باید به خودم کمک کنم اما نمیکنم، به خودم باید رسیدگی کنم،اما نمیکنم.مدت هاست که توی این مرحله گیر افتادم،همش شعار میدم اما دریغ از تلاش...

قبول دارم الان حالم نسبت به قبل خیلی بهتره،ولی ولی ولی...این اصلا چیزی نیست که بتونه منو راضی کنه اصلا حتی قابل اعتنا هم نیست.سوال اصلی اینه چرا به حرف های خودم عمل نمیکنم؟آیا نیم بیشتر راه موفقیت عمل به توصیه های خودمون نیست؟ دارم با خودم و زندگیم چکار میکنم،آیا فکر میکنم زندگی شوخیه؟

خیلی خوب....غر زدن کافیه ،امروز روز بدی برای من و تلاش هام بوده اما،به قول خودم من فقط یک نبرد رو باختم نه کل جنگ رو.نباید خودم رو ببازم،این حجم احساس گناه و بی کفایتی  از نظر سلامت روان به هیچ وجه امن نیست و برای کل برنامه اصلاح و پیشرفت مضره. باید برنامه ریزی هامو با جدیت پیش بگیرم.هر چیز بدی در حقیقت یه چیز خوبه. مثلا حال بد امروز داره منو منزجر میکنه تا تصمیم بگیرم دیگه خودمو نجات بدم.

خوب بزن بریم....ببینم چکار میکنیم.